.jpg)
o ritual valor do ouro, lágrimas e sorrisos, fados de coração
e um fato inverso sem o tempo eterno e sem o som
e a tristeza toda de ser menina e não saber,
actriz de dia, dançarina, foto em cor, fora da cor,
daltónica de sonhos e o amor de jogar feliz vida
com cartas sacerdotais... sob o véu...
rapariga de rua abandonada, pecado no pecado,
papel no seu papel e silêncio fino,
de rio baixo e olhar a olhar
e o abraço com braço formal,
aliança em madeira,
carpinteiro de seda,
valses a valsar...
so queria dançar...
8 comentários:
Gosto de tocar os poemas e non só cheiralos. Con algúns, como inversoes, a tentación é maior pois coa vista só, non enxergo: pode que o poema non teña cores, pode que provoque daltonismo.
Quixera tocar mas temo romper algo, quizáis a danzarina de vals, a porcelana que dá voltas sobre a caixa de música.
Istes dous argumentos, tentación e temor, me sirven para entrar a saudarche.
Un beixo.
Obrigada pelo saudo... como unimos opostos, como somos finalmente ese bicho, o homo dizem que sapiens e sentimos com estructuras binárias, tentar e temer... mas sim, a todos acontece. Tenta-me muito cheirar também os poemas, toca-los, e as palavras... Cheiro nas tuas palavras, toco... nem vejo... mas imagino: melhor ver ou imaginar?
Um beijo
Iolanda
Aquí estava usando ver como equivalente do imaxinar. Mas quizáis sexa boa ideia facermos unha discriminación.
De modo que eu diría que ver é o que se entende habitualmente por imaxinar, no sentido máis estático de percever formas.
E imaxinar sería máis procesual: un ver enxergando, unha visión do sentido facéndose forma.
Mellor imaxinar, ¿non? Cando o sentido se deixa querer ...
Quiça...
E melhor ver os beijos, tocar, cheirar ou... imaginar os beijos?
No sentido do meu anterior comentario, por suposto que os imaxinados.
Mas acho que a tua pregunta vai por outro lado ... acho que é mellor un beixo con sentido, imaxinado, que un beixo sen sentido, realizado. Sempre e cando contemos cunha imaxinación potente. Claro que nese suposto, me poderías dicer, que se podería trocar o beixo realizado a un con sentido.
Pode.
Vaia... filósofo tinhas que ser... e eu... apenas meiga...
E o Grial?
Pois fíxate: é tal a presión da imaxinación por se encarnar que son dúcias os lugares do mundo onde podemos ver o auténtico Grial; un deles perto, no Cebreiro.
Faime ilusión que me imaxines filósofo. Así me imaxino eu tamén ás veces, como Rei filósofo ou Corazón de León.
Beixo
Sim...o Cebreiro... mas o Grial, como o Remador... fim no início e búsqueda... O rei filósofo... da Inglaterra ou de Avalon?
Um sorriso
Iolanda
Enviar um comentário